Główna różnica – autogamia, geitonogamia kontra ksenogamia

Autogamia, geitonogamia i ksenogamia to trzy sposoby rozmnażania w hodowli roślin. Autogamia i geitonogamia to dwie metody samozapylenia, a ksenogamia to metoda stosowana w zapylaniu krzyżowym. Zapylenie krzyżowe jest korzystne w porównaniu do samozapylenia ze względu na wytwarzanie genetycznie zróżnicowanego potomstwa. ten główna różnica między autogamią geitonogamią a ksenogamią jest to autogamia występuje, gdy ziarna pyłku z pylnika kwiatu osadzają się na znamię tego samego kwiatu, podczas Geitonogamia występuje, gdy ziarna pyłku z pylników jednego kwiatu osadzają się na innym kwiatku tej samej rośliny, a ksenogamia występuje, gdy ziarna pyłku jednego kwiatu osadzają się na znamionie innego genetycznie kwiatu tego samego gatunku.

W tym artykule omówiono,

1. Czym jest autogamia – Definicja, cechy, zapylanie, przykłady 2. Co to jest geitonogamia? – Definicja, cechy, zapylanie, przykłady 3. Co to jest ksenogamia? – Definicja, cechy, zapylanie, przykłady 4. Jaka jest różnica między zapylaniem a zapłodnieniem?

Czym jest autogamia

Autogamia to samozapłodnienie w organizmach, które jest połączeniem dwóch gamet pochodzących od tego samego osobnika. Jest to szczególnie obserwowane w roślinach kwitnących. Stąd autogamię można uznać za rodzaj samozapylenia, w którym ziarna pyłku z pylnika jednego kwiatu osadzają się na znamię tego samego kwiatu. W autogamii rodzi się genetycznie identyczne potomstwo z rodzicami. Kwiaty wykorzystujące autogamię składają się z kilku adaptacji w strukturze kwiatu, które ułatwiają ten proces. Te kwiaty są zdolne do rzucania ziaren pyłku bezpośrednio na znamię. Czasami zapylenie następuje jeszcze przed otwarciem kwiatu. Słoneczniki, storczyki, groch i tridax to rośliny, które podczas zapylania wykorzystują autogamię. Zapylanie zachodzi niezależnie od zewnętrznych czynników zapylających. Stąd hodowlę roślin można osiągnąć nawet na obszarach, na których nie ma zapylaczy. Jednak autogamia wytwarza mniej zróżnicowane genetycznie potomstwo, co jest wadą tego procesu. Storczyk Ophrys apifera, zawierający dwa pyłki, które zginają się w kierunku znamienia, pokazano na rycinie 1.

Rysunek 1: Autogamia w Ophrys apifera

Co to jest geitonogamia

Geitonogamia to rodzaj samozapylenia, w którym ziarna pyłku z pylników jednego kwiatu osadzają się na innym kwiatku tej samej rośliny. Może to osiągnąć zapylacz, odwiedzając wiele kwiatów tej samej rośliny. Geitonogamia jest funkcjonalnie rodzajem zapylenia krzyżowego, ale genetycznie jest rodzajem samozapylenia. Rośliny jednopienne mogą być dwojakiego rodzaju: jednopienne i dwupienne. Rośliny jednopienne, które zawierają zarówno kwiaty męskie, jak i żeńskie w tej samej roślinie, podlegają geitonogamii. Jak wspomniano wcześniej, kwiaty wykorzystujące geitonogamię zależą od zewnętrznych czynników zapylających, takich jak wiatr, owady i zwierzęta. Stąd zmniejszenie ilości zewnętrznych środków zapylających może zmniejszyć produkcję nasion w roślinie. Geitonogamia bierze udział w wytwarzaniu genetycznie podobnego potomstwa do rodzica. Geitonogamia jest wzmocniona w kwiatach, które znajdują się na jednej łodydze. Geitonogamię pokazano na rysunku 2.

Rysunek 2: Geitonogamia

Co to jest ksenogamia

Ksenogamia to rodzaj zapylenia krzyżowego, w którym ziarna pyłku jednego kwiatu osadzają się na piętnie innego genetycznie kwiatu tego samego gatunku. Ponieważ ziarna pyłku należą do rośliny zróżnicowanej genetycznie, zapylenie krzyżowe generuje genetycznie zróżnicowane potomstwo. Rozprzestrzenianie się ziaren pyłku wymaga zewnętrznych czynników zapylających, takich jak wiatr, woda, owady i zwierzęta. Dlatego też, aby zwabić owady i zwierzęta do kwiatu, kilka postaci, takich jak jaskrawo kolorowe płatki, nektar i zapachy, uwidaczniają się w zapylających krzyżowo kwiatach. Kilka adaptacji samego kwiatu zapobiega samozapyleniu, wzmacniając zapylenie krzyżowe. Niektóre kwiaty posiadają mechaniczne bariery na stygmatycznej powierzchni, takie jak gynosegium i pyłkowina. Nazywa się to herkogamią. Dichogamia to zróżnicowane dojrzewanie pyłku i piętna. W przypadku niektórych kwiatów samozapylenie nie jest w stanie zapłodnić kwiatu; nazywa się to samoniezgodnością. Niektóre rośliny wykazują męskosterylność, gdzie ziarna pyłku rośliny nie są funkcjonalne i tylko zapylenie krzyżowe jest w stanie wytworzyć nasiona. Heterostylia to produkcja pręcików i fasonów o różnej długości. Występuje w kwiatach Linum i Primula. Rośliny dwupienne o kwiatach jednopłciowych wykorzystują ksenogamię.

Rysunek 3: Heterostylia

Różnica między autogamią, geitonogamią a ksenogamią

Definicja

Autogamia: Autogamia to zapłodnienie kwiatu pyłkiem z tego samego kwiatu.

Geitonogamia: Geitonogamia to zapłodnienie kwiatu pyłkiem z innego kwiatu na tej samej roślinie.

Ksenogamia: Ksenogamia to zapłodnienie kwiatu pyłkiem kwiatu innej genetycznie rośliny.

Rodzaj zapylania

Autogamia: Autogamia to metoda samozapylenia.

Geitonogamia: Geitonogamia jest funkcjonalnie metodą zapylenia krzyżowego, ale genetycznie jest metodą samozapylenia.

Ksenogamia: Ksenogamia to metoda samozapylenia.

Wkład w ewolucję

Autogamia: Autogamia daje genetycznie identyczne potomstwo. Dlatego nie ma wkładu w ewolucję.

Geitonogamia: Geitonogamia daje genetycznie identyczne potomstwo. Dlatego nie ma wkładu w ewolucję.

Ksenogamia: Ksenogamia rodzi potomstwo z różnicami genetycznymi w porównaniu z rodzicami. Dlatego ma wkład w ewolucję.

Adaptacje w kwiatach

Autogamia: Kwiaty autogamiczne są zdolne do rzucania ziaren pyłku bezpośrednio na znamię, a także zapylenia przed otwarciem kwiatu.

Geitonogamia: Na tej samej łodydze znajduje się kilka kwiatów geitonogamii.

Ksenogamia: Herkogamia, dychogamia, samoniezgodność, męskosterylność i heterostylia to adaptacje w kwiatach ksenogamii.

Zalety

Autogamia: Zapylanie może nastąpić nawet bez pomocy zewnętrznych czynników zapylających w autogamii.

Geitonogamia: Geitonogamia może w nieskończoność utrzymywać rodzicielskie cechy rasy.

Ksenogamia: Ksenogamia rodzi genetycznie zmodyfikowane potomstwo o innych cechach niż potomstwo.

Niedogodności

Autogamia: W autogamii unika się genetycznych odmian potomstwa.

Geitonogamia: Należy wytworzyć nadmiar siły w celu zapylania przez zewnętrzne czynniki zapylające.

Ksenogamia: Wydajność produkcji nasion zależy od zewnętrznych czynników zapylających.

Przykłady

Autogamia: Słoneczniki, orchidee, groch i tridax to przykłady autogamii.

Geitonogamia: Kukurydza jest najczęstszym przykładem kwiatów geitonogamii.

Ksenogamia: Dynia, cebula, brokuły, szpinak, wierzby, trawy i drzewa oliwne to przykłady ksenogamii.

Wniosek

Autogamia, geitonogamia i ksenogamia to trzy rodzaje trybów reprodukcji, z których korzystają rośliny. Autogamia to metoda samozapylenia, w której ziarna pyłku pylnika osadzają się na znamię tego samego kwiatu. Geitonogamia jest również metodą samozapylenia, w której ziarna pyłku z pylnika jednego kwiatu osadzają się na znamię drugiego kwiatu na tej samej roślinie. Zarówno autogamia, jak i geitonogamia dają genetycznie identyczne potomstwo z rodzicami. Ksenogamia to metoda zapylenia krzyżowego, w której ziarna pyłku z pylników jednego kwiatu osadzają się na znamię kwiatu na innej roślinie tego samego gatunku. Zapylenie krzyżowe daje genetycznie zróżnicowane potomstwo o korzystnych cechach. Kwiaty zapylające krzyżowo są zdolne do przyciągania do kwiatu swoich zewnętrznych czynników zapylających, takich jak owady i zwierzęta, poprzez ukazywanie kilku cech w kwiatku. Niektóre kwiaty składają się również z adaptacji eliminujących samozapylenie. Jednak główną różnicą między autogamią, geitonogamią i ksenogamią jest ich mechanizm zapylania piętna kwiatu.

Odniesienie: 1. „Zapylenie roślin: rodzaje, zalety i wady”. YourArticleLibrary.com: Biblioteka nowej generacji. N.p., 22 lutego 2014 r. Sieć. 27 kwietnia 2017 r.

Zdjęcie dzięki uprzejmości: 1. „Kwiat Ophrys apifera” (CC BY-SA 3.0) przez Commons Wikimedia 2. „1611805” (Pixabay) przez Pixabay 3. „Stigma, Stamen, Anthers” Tess Watson (CC BY 2.0) przez Flickr